Τζείνες οι στιγμές που πάεις στην πεζίνα Κυριακή, κατεβαίνεις που το αυτοκίνητο τζαι αντιλαμβάνεσαι ότι το τάγκι σου εν που την άλλη μερκά. Κάμνεις επαναστροφή, παρκαρεις κατεβαίνεις, τζαι πάλε το τάγκι εν που την άλλη. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο, φέφκεις τζαι ελπίζεις να μεν βάλει κάποιος την κάμερα πίσω, να δει το ρεζιλίκι σου τζαι να σε φκάλει στο YouTube. Για τιμωρία βάλεις τον εαυτό σου να πει 10 φορές "το τάγκι μου εν στα δεξιά" για να το θυμάσε την επόμενη φορά.
Τζείνες οι στιγμές που μπαίνεις στην πεζίνα καθημερινή σταματάς πριν τα μηχανήματα τζαι ρωτάς τον πεζινάρη "Εν ποδά το τάγκι μου;", για να ξέρεις που ποια μερκα των αντλιών εν να πάεις.
Τζείνες οι στιγμές που πάεις να βάλεις πεζίνα, παρκάρεις στη σωστή μερκά, αλλά αντιλαμβάνεσαι ότι κρατάς το αυτοκίνητο της μάνας σου τζαι το τάγκι εν που την άλλη.
Τζείνες οι στιγμές που εν έσιεις καθόλου πεζίνα, λαλείς θα βάλω τωρά, ξεχάνεις, αντιλαμβάνεσαι ότι ήδη επεράσαν θκυό μέρες που την ημέρα που το είπες τζαι πεζίνα εν έβαλες ακόμα.
Τζείνες οι στιγμες που πάεις να βάλλεις πεζίνα, λουνεσαι την καταλαθος γιατι η γαμημενη η πομπα στασσει παντα, όσο τζαι να την βαστας μετα που βαλλεις το ποσο που θελεις, όσο τζαι να πηδησεις να την αποφύγεις..
Τζείνες οι στιγμές που δεν έσιεις καθόλου πεζίνα ΠΑΛΕ, τζαι λαλέις θα μπω στην πρώτη που θα έβρω τζαι ήδη μόλις την επέρασες. Προσπαθεις να θυμηθείς την επόμενη της επόμενης τζαι μετά λαλείς σίκκιμε εν θα βάλω, έτσι για την χαρά του ρίσκου τζαι της αδρεναλίνης, για να δω αν θα με πάρει σπίτι. Τζαι πέρνει σε!
Την δεκαετία του '50 & '60 το να είσαι ΛΟΑΤΙΚ άτομο εθεωρείτουν ψυχική νόσος και οποιαδήποτε ομοφυλοφιλική πράξη απαγορευετουν δια νόμου.
Η αστυνομία, συνήθως όπου εσυχνάζαν τούτα τα άτομα, επηεννε να διαλύσει τις συναθροίσεις με τη βία εννοειται και αν αντιστεκεσουν ετρωες τες, εξευτελιζαν σε με μια δημοσιευση στην εφημεριδα, εβαλαν σου ενα προστιμο, ή και φυλάκιση απο λίγα χρονια μέχρι δια βίου.
Δικαιώματα και σεβασμος μηδέν.
Ακόμα τζαι σπίτι σου να ήσουν με το ταίρι σου, η αστυνομία εδικαιούτουν να μπουκάρει, να σε συλλαβει. Να σημειωσουμε ότι η αστυνομία εκραταν πρακτικά για αρκετούς ομοφυλόφιλους, που συχνάζουν και με ποιους κάμνουν παρέα.
Στην μπυραρία Stonewall Inn, στην Νέα Υόρκη εσυχνάζαν αρκετα ΛΟΑΤΙΚ άτομα τζαι η αστυνομία εσυνήθιζε να κάμνει εφοδους, οι γκει να σιύφκουν κκελέ τζαι να δέχουνται οποιοδήποτε εξευτελισμό εναντίον τους.
Ήταν 28 Ιουνίου 1969, τζαι στην συγκεκριμένη εφοδο της αστυνομίας εσυνέβηκε κάτι παράδοξο. Τα ΛΟΑΤΙΚ άτομα εξεκινησαν να αντιστεκουνται στην βία της αστυνομίας, τον εξευτελισμο τζαι στις αυθαιρετες συλλήψεις της. Όσες ενισχυσεις ερκουνταν που την αστυνομία τόσος πιο πολύς κόσμος εμαζευκετουν.
Τούτο το γεγονός ήταν απλά η αφορμή να ενώσει για πρώτη φορά την γκει κοινότητα τζαι να ξεκινήσει ένα ατέλειωτο αγωνα (μέχρι σήμερα) υπερ των δικαιωμάτων τζαι εναντια στις διακρίσεις. Τις επόμενες μέρες εγινουνταν μινι διαδηλώσεις εναντιον τουτης της δυσμενης διακρισης που είχαν τα ΛΟΑΤΙΚ άτομα τζαι τους επόμενους ήδη μήνες διαφορες ακτιβιστικές οργανωσεις τζαι 3 εφημερίδες ετραβήσαν μανίκια τζαι εξεκινησαν δουλειά, εναντια στις διακρίσεις.
Καθιερώθηκε απο τότε να γίνεται κάθε χρόνο μια διαμαρτυρία εις μνήμη των γεγονοτων του 1969. Στην αρχή ονομάζετουν εκδήλωση “Ετήσιας Θύμισης” τζαι εγίνετουν έξω που την μπυραρία Stonewall. Τουτη η διαμαρτυρία εξελίχθηκε σε παρελαση περηφάνειας. Το να είσαι περήφανος δηλαδη για τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό τζαι να μεν δέχεσαι κανένα να εξευτελίζει την προσωπικότητα σου για τζείνο που είσαι. Να εναντιώνεσαι σε κάθε είδος διακρισης, να έχεις το θάρρος να στεκεσαι απεναντι στην ομοφοβία τζαι να απαιτεις να ίσα δικαιώματα με τα υπολοιπα μελη της κοινωνίας που ζεις.
17 Δεκεμβρίου 1973 η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία αφαιρεί την ομοφυλοφιλία απο τις ψυχικές νόσους. Η APA, όπως εν τα αρχικά της, θεωρειται ένας που τους μεγαλύτερους επιστημονικούς τζαι επαγγελματικους οργανισμους ψυχολογων.
45 χρονια μετά δηλαδή εν ετη 2018 καποιοι ακομα επιμενουν οτι η ομοφυλοφιλία εν ψυχική νόσος! Κάποιος να τους ενημερωσει για τις εξελίξεις της επιστήμης!
49 χρονια μετά την εξεγερση του Stonewall ακόμα κάποιοι διερωτουνται για ποιαν περηφάνεια μιλουμε; Μα η περηφάνεια τζαι η ντροπή εν λέξεις αντίθετες. Αν δεν είμαι περηφανη σημαίνει ντρέπουμαι. Τζαι γιατι να μεν είμαι περηφανη τελικά;
Άλλοι διερωτουνται για ποιο ρατσισμό τζαι ποιο δικαιωμα μου συγκεκριμενα εκαταπατήθηκε.
Όσο καποιος προσπαθει να με καμει να ντραπώ για την σεξουαλικότητα μου, τόσο θα υπάρχουν πορείες περηφάνειας. Όσο εσυ απαιτείς να κρύφκουμαι, τόσο εγω θα περπατω σε κάθε πορεία.
Happy pride day! (ντάξει επέρασε αλλά ήθελα να ευχηθω)
Σημειωση: Η πορεία περηφάνειας συνήθως εν το αποκορύφωμα της εβδομάδας ή του μήνα περηφανειας!
Τις προηγούμενες μέρες γίνουνται drag shows, παρτι, ενημερωτικές διαλέξεις και συζητησεις.
Όποιο(α)σδήποτε μπορεί να παρευρεθεί τζαι να ενημερωθει ή να διασκεδασει όπως επιθυμεί.
Αντιο με το Ελενάκι και Fuego στις διακρίσεις!
Τζείνες οι στιγμές που πάεις σε ίντερβιου για δουλειά, με ύφος 10 καρδιναλίων τζαι επαγγελματισμό στο φουλ (λέμε τώρα) τζαι στο τέλος φέφκωντας λαλείς του υπευθυνου "Έγινε Γιώργο ΜΟΥ".
Τζείνες οι στιγμές που είσαι άνεργη, αναγκαστικά πάεις σε μια δουλεια που εννεν του κλάδου σου, μάσιεσαι να πείσεις τον εργοδότη ότι θελεις να αλλάξεις κλάδο, θωρεί σε περίεργα, διά σου την δουλειά τζαι απαιτείς που την μάνα σου να σε χειροκροτήσει τζαι να σου δώσει όσκαρ ηθοποιίας.
Τζείνες οι στιγμές που πάεις ίντερβιου για δουλειά τζαι αντιλαμβάνεσαι ότι ο τύπος που σου κάμνει το ιντερβιου εν κατέχει τζαι πολλά που το πόστο σου, λαλεί σου το τζαι εσύ συνεχίζεις απτόητη να χρησιμοποιείς όρους ακαταλαβίστικους για τζείνον, έτσι για το γαμώτο!
Τζείνες οι στιγμές που πάεις ίντερβιου, το cv σου εν στα αγγλικά, κανένας που τους υπευθυνους εν καταλάβει τίποτε, (τα αγγλικά τους θκυο ένουν), παίρνεις υφάκι "τρώτε την ώρα μου, είσαστε ηλίθιοι, θυμίστε με γιατί ήρτα δαμέ", προσλαμβάνουν σε γιατί εισαι overqualified, αλλά ο μισθός εν underpaid.
Ετυχε σας τζιεσάς να πάτε σε ιντερβιου τζαι να σας πουν με χαριτωμενιά ότι αν δείτε τζαι κανένα χαρτούι κάτω εν καλό να σιήψετε να το πιάσετε;
Εν ήξερα πως έπρεπε να ήταν η φατσα μου τζεινη την ώρα, αλλά ρε σκατομαλάκα αν δεν με δεις να το θκιασιελλώ μεν μου πεις τιποτε!
Ίντα κρίμα που απενεργοποιούνται σιγα σιγα τα μπλογκς.
Εσιει μπλογκς που εγραφαν τζαι εθκιαβαζα ανελλιπως που πλεον παν 2 τζαι 3 χρόνια να καμουν καινουρια ποστς.
Άλλα μπλογκς εγιναν ντιλιτ πιλέ.
Μπαίνεις τζαι γυρευκεις κανένα ποστ καινουριο με το φαναρούι. Όι πως εγω γράφω συχνα. Αλλά πεθυμώ εστω να θκιαβαζω κάτι καινουριο, μια περιπετεια, κάτι να κινείται.
Πόσες φορές εμπηκα να θκιαβασω παλιά μου ποστς (που εν εβρισκα ποστ νεο που κανεναν), ετσι για το γαμώτο, να αππωθώ να ξαναγράψω κάτι, ή για να θυμηθώ την τάδε ιστορία που μου έτυχε τζαι τι σκατα σκεψεις έκαμα. Πόσες φορες εξαναζησα τα ίδια πράματα τζαι εμπηκα να δω πως τα εθώρουν τότε. Τζαι πόσα εν εθυμούμουν ή εξεχασα λεπτομερειες. Εν ξερω αν εβελτιωθηκα σαν ανθρωπος 8 χρόνια μετά, παίζει να είμαι τζαι πιο ευάλωτη (απο ποτέ). Tουντον τζαιρό μέσα μου εν λίο αχταρμας, οι σκεψεις, συναισθηματα κλπ.
Το τρικ να αυτοψυχαναλύεσαι δαμέσα γράφοντας, νομιζω εδούλευκεν. Ήταν λες τζαι εξαπολας τες σκεψεις σου δαμε τζαι οτι σε εβαρυνισκε τζαι μετα επήεννες να συνεχισεις τη ζωή σου πιο αναλαφρος σαν ανθρωπος ρε παιδι μου.
Κάποια πραματα εν σταθερα ναι, κάποια άλλα παιζει τζαι να αντρεπουμαι που τα εγραψα ή να διερωτουμαι που ήβρα τούτο ούλλο το θάρρος, την όρεξη τζαι τις ατακες να γράψω συγκεκριμένα κατεβατα. Κάποια αρέσκουν μου, καποια ετσι τζι ετσι, καποια απλά νοτ! Τούτα ούλλα όμως είμαι εγώ. Like it or not.
Ας εν καλα η Urban Tulip που ακομα γραφει τζαι η Μοοnlight που κάμμει ακόμα κομμεντς (Χαρίζω σας που ένα βραβείο για τούτο).
Τότε που υπήρχε κίνηση δαμέσα, τζαι να μεν εισιες κατι υποψην να γραψεις θκιαβαζοντας εμπνεεσουν θέμα τζαι επερνας ώρες να γραφεις ποστ τζαι κόμμεντς.
Κάπου εθκιαβασα οτι το facebook εσκοτωσε τα μπλογκς. Πελλάρες. Ποσοι θα τολμησουν να γραψουν τα σωψυχα τους στο fb αμα εσιεις πρωην ερωτες, συναδελφους που σου φακκουν τζαι κάτι καινουριες γνωριμίες, που μόνο ανώνυμα τολμας να γραψεις για λόου τους.
Το συν του μπλογκερ εν η ανωνυμία, για όσους εγράφαν ανωνυμα τουλαχιστον τζαι ήταν αρκετοί. Στο φβ οϊ τόσο πολλά. Μπορεί να γραψουμε κανενα γενικο στατους, όσο πιο καμουφλαρισμενο μπορουμε, ή να ποσταρεις μια φωτο που να γραφει "φακ γιου", ετσι αφιερωμένο τζαι πάλε σκέφτεσαι το 2 τζαι 3 φορές. Τωρά που το ξανασκεφτουμαι ίσως το τουιτερ να έκαμε λλίη ζημια που εσιει πιο πολλή ανωνυμια για αφθονο κράξιμο και τρολλινγκ, αλλά πάλε, άλλη φάση ο μπλογκερ.
Δαμέσα όϊ γραφεις μονο ποιον αφορα το ποστ σου, γραφεις τζαι σαλτσώδεις(?) λεπτομερειες τζαι 2 συναισθηματα να καταλαβουν πόσο μαλακισμενο εν το άτομο ή ίντα φάση επερασες.
Άμα μπορουσα να συσχετισω το μπλογκερ με κατι, φανταζουμε το με ενα ερειπωμενο κτιριο, με γκραφιτι στους τοιχους του στυλ "Γαμω το αποελ", "89BOOM" (που το εθυμμηθηκα τουτο -πλεον εν 00Boom" που γραφουν;), με πατωμα χτιτζιον, σπασμενα παραθυρα τζαι πεζουνια που εσιεσαν παντου!
Σιχτιρ με την καταθλιψη τζαι τουτο που ωριμαζεις ταχα τζαι γινεσαι μιζερος ανθρωπος τζαι μπορινγκ.
18 till i die και λευτερια στις σκεψεις τζαι στο ανησυχο πνευμα μεσα μας.
Τζείνες οι στιγμες που φκάλεις με την παρέα σου 15-20 σέλφις συνεχομενες, γιατι σε κάποιαν εν αρέσκει η φάτσα της τζαι εν φαίνεται cute. Τελικα αποφασιζει δημοκρατικά μόνη της, να ποσταρει την φωτο που θκυο πλάσματα έχουν τα μαθκια τους κλειστα, ένας θωρει το ταβάνι, ο άλλος διά συμβουλές για τη φωτογράφιση τζαι τζείνη φαίνεται cute, τάχα.
Τζείνες οι στιγμές που σκέφτεσαι ότι μόλις πιάσεις το μισθό θα γοράσεις τζείνο το ακριβούι πράμα που ήθελες. Πληρώνεσαι, τρώεις τα, αθυμάσαι ότι εν το εγόρασες τζαι αναγκαστικά περιμένεις τον επόμενο μήνα.
Τζείνες οι στιγμές που πειράζεις ένα συνάδελφο για ένα λάθος που έκαμε τζαι μετά κάμνεις το τζι εσυ.
Τζείνες οι στιγμές που θέλεις να γράψεις στο μπλογκ, αλλά εν έσιεις τίποτε να πεις τζαι μετά πιάνει σε η ποστ-διάρροια.
Τζείνες οι τιγμές που πάεις να γοράσεις 2-3 φανέλες τζαι έρκεσαι σπίτι με 3 παντελόνια.
Τζείνες οι στιγμες που γοράζεις ξανά μπλε πουκάμισο, άσχετο αν έσιεις ακόμα ένα σχεδόν το ίδιο σπίτι, απλά επειδή ήταν φτηνό.
