Λευτερια στις σκεψεις τζαι στο ανησυχο πνευμα μεσα μας

Ίντα κρίμα που απενεργοποιούνται σιγα σιγα τα μπλογκς.
Εσιει μπλογκς που εγραφαν τζαι εθκιαβαζα ανελλιπως που πλεον παν 2 τζαι 3 χρόνια να καμουν καινουρια ποστς.
Άλλα μπλογκς εγιναν ντιλιτ πιλέ.
Μπαίνεις τζαι γυρευκεις κανένα ποστ καινουριο με το φαναρούι. Όι πως εγω γράφω συχνα. Αλλά πεθυμώ εστω να θκιαβαζω κάτι καινουριο, μια περιπετεια, κάτι να κινείται.

Πόσες φορές εμπηκα να θκιαβασω παλιά μου ποστς (που εν εβρισκα ποστ νεο που κανεναν), ετσι για το γαμώτο, να αππωθώ να ξαναγράψω κάτι, ή για να θυμηθώ την τάδε ιστορία που μου έτυχε τζαι τι σκατα σκεψεις έκαμα. Πόσες φορες εξαναζησα τα ίδια πράματα τζαι εμπηκα να δω πως τα εθώρουν τότε. Τζαι πόσα εν εθυμούμουν ή εξεχασα λεπτομερειες. Εν ξερω αν εβελτιωθηκα σαν ανθρωπος 8 χρόνια μετά, παίζει να είμαι τζαι πιο ευάλωτη (απο ποτέ). Tουντον τζαιρό μέσα μου εν λίο αχταρμας, οι σκεψεις, συναισθηματα κλπ.
Το τρικ να αυτοψυχαναλύεσαι δαμέσα γράφοντας, νομιζω εδούλευκεν. Ήταν λες τζαι εξαπολας τες σκεψεις σου δαμε τζαι οτι σε εβαρυνισκε τζαι μετα επήεννες να συνεχισεις τη ζωή σου πιο αναλαφρος σαν ανθρωπος ρε παιδι μου.

Κάποια πραματα εν σταθερα ναι, κάποια άλλα παιζει τζαι να αντρεπουμαι που τα εγραψα ή να διερωτουμαι που ήβρα τούτο ούλλο το θάρρος, την όρεξη τζαι τις ατακες να γράψω συγκεκριμένα κατεβατα. Κάποια αρέσκουν μου, καποια ετσι τζι ετσι, καποια απλά νοτ! Τούτα ούλλα όμως είμαι εγώ. Like it or not.

Ας εν καλα η Urban Tulip που ακομα γραφει τζαι η Μοοnlight που κάμμει ακόμα κομμεντς (Χαρίζω σας που ένα βραβείο για τούτο).
Τότε που υπήρχε κίνηση δαμέσα, τζαι να μεν εισιες κατι υποψην να γραψεις θκιαβαζοντας εμπνεεσουν θέμα τζαι επερνας ώρες να γραφεις ποστ τζαι κόμμεντς.

Κάπου εθκιαβασα οτι το facebook εσκοτωσε τα μπλογκς. Πελλάρες. Ποσοι θα τολμησουν να γραψουν τα σωψυχα τους στο fb αμα εσιεις πρωην ερωτες, συναδελφους που σου φακκουν τζαι κάτι καινουριες γνωριμίες, που μόνο ανώνυμα τολμας να γραψεις για λόου τους.

Το συν του μπλογκερ εν η ανωνυμία, για όσους εγράφαν ανωνυμα τουλαχιστον τζαι ήταν αρκετοί. Στο φβ οϊ τόσο πολλά. Μπορεί να γραψουμε κανενα γενικο στατους, όσο πιο καμουφλαρισμενο μπορουμε, ή να ποσταρεις μια φωτο που να γραφει "φακ γιου", ετσι αφιερωμένο τζαι πάλε σκέφτεσαι το 2 τζαι 3 φορές. Τωρά που το ξανασκεφτουμαι ίσως το τουιτερ να έκαμε λλίη ζημια που εσιει πιο πολλή ανωνυμια για αφθονο κράξιμο και τρολλινγκ, αλλά πάλε, άλλη φάση ο μπλογκερ.

Δαμέσα όϊ γραφεις μονο ποιον αφορα το ποστ σου, γραφεις τζαι σαλτσώδεις(?) λεπτομερειες τζαι 2 συναισθηματα να καταλαβουν πόσο μαλακισμενο εν το άτομο ή ίντα φάση επερασες.

Άμα μπορουσα να συσχετισω το μπλογκερ με κατι, φανταζουμε το με ενα ερειπωμενο κτιριο, με γκραφιτι στους τοιχους του στυλ "Γαμω το αποελ", "89BOOM" (που το εθυμμηθηκα τουτο -πλεον εν 00Boom" που γραφουν;), με πατωμα χτιτζιον, σπασμενα παραθυρα τζαι πεζουνια που εσιεσαν παντου!

Σιχτιρ με την καταθλιψη τζαι τουτο που ωριμαζεις ταχα τζαι γινεσαι μιζερος ανθρωπος τζαι μπορινγκ.

18 till i die και λευτερια στις σκεψεις τζαι στο ανησυχο πνευμα μεσα μας.



ΥΓ. Θυμήθηκα τζαι πως ποσταρεις τραούδιν