“Όταν αυριο ξυπνήσω”... συνηθίζουμε να λέμε λες και όλοι θα πεθάνουμε στα βαθειά μας γεράματα και βάλε. Αστείο και τραγικό. Όσο και να ξεροκαταπίνεις, δε σταματα να ξεφευγει το μυαλό και να κάνει όνειρα.Δεν μπορείς να το σταματήσεις! Αυτο θα πει αισιοδοξία; Αδυναμία κατανόησης του σήμερα ζω, αύριο ποιος ξέρει; Υπάρχει όμως ένα μέρος στο οποίο άνθρωποι έχουν δει τους ανθρώπους τους να "περνούν απέναντι" και κάποιοι αλλοι να κρατιούντε απο την κλωστή γιατι γραφτό τους είναι να συνεχίσουν να ονειρεύονται.
Αυτά σκεφτόμουν μπαίνοντας στο ψυχρό νοσοκομείο, διασχίζοντας τους τεράστιους άσπρους διαδρόμους που δεν είχαν τέλος. Το ανσανσερ σήμερα έμοιαζε αργό και στενάχωρο. Οι άνθρωποι γύρω δεν υπήρχαν. Χτες του πήρα το αγαπημένο του σνακ. Δεν το έφαγε. Το έκρυψε να μην τον δει κανείς. Μάλλον θα έχω φτάσει πρώτη εκτός απο τη μητέρα μου που ήδη ήταν εκει.Αυτή μου τηλεφωνησε. Ήθελα να τον δω να είναι καλά κι αυτό ευχόμουν μεχρι που έφτασα στον τελευταιο διαδρομό! Υπήρχε κόσμος έξω απο το δωμάτιο! Αυτό δεν είναι καλό, γιατί σίγουρα θα με περίμενε! Είμαι η αδυναμία του, το ξέρω μου το έδειξε αμέτρητες φορές, αν και ποτέ δεν μου το ξεστόμισε! Δεν ήθελα να του φορτώσω και αυτή την αγωνία. Ήταν όλοι εκεί.Ήμουν η τελευταία. Πήγα κοντά. Φοβόμουν σε ποια κατασταση θα τον δω! Κάποιος με έσπρωξε πιο κοντά του.Με είδε. Τον είδα. Με κοίταζε έντονα λες και με έψαχνε, λες και με περίμενε! Η μάσκα οξυγόνου στο πρόσωπου του έμοιαζε τόσο μεγάλη.
Κανένας δε μιλούσε. Η θεία μου έσπασε την σιωπή. “Παπά μου!” του είπε και τον φίλησε! Η γιαγιά του κρατούσε το χέρι. Του έδινε κουράγιο. Όλοι απο τα λόγια της κρατιόμασταν. Κουράγιο πέρναμε και οι υπόλοιποι! Την ακούγα μόνο. Θα φανώ δυνατή, σκέφτηκα, θα τον στηρίξω, αλλά λέξη δεν βγήκε απο το στόμα μου. Τι να πώ; Μόνο τον κοίταζα. Εμείς με τα βλέματα συνεννοούμασταν. Ποτέ δεν του είπα σ’ αγαπώ παππού, ποτέ δεν μου είπε σ’αγαπώ! Κάναμε τα χατίρια ο ένας του άλλου κάθε μέρα! Απλα το δείχναμε με τον τρόπο μας και το καταλαβαίναμε. Ποτε δεν αναρωτηθήκαμε γι ΄αυτό , ποτέ δεν είχαμε αμφιβολίες!
Ανταλλάζαμε φιλιά κάθε Πάσχα, Χριστούγεννα και γενεθλια! Βλεπόμασταν κάθε μέρα τον τελευταίο χρόνο! Συζητούσαμε για τα πολιτικά, τα παλιά μας, τα καινουρια μας, τα όνειρα μας, τις φοβίες μας και όσα μας έρχονταν στο μυαλό. Μαζί γελούσαμε , μαζί νευριάζαμε, μαζί συζητούσαμε.
Πόσο δίκαιο είχε, όταν προσπαθούσε να μου πει πως δεν είναι έτσι τα πράγματα και εγώ ήμουν ανένδοτη. Την επόμενη μερα του το έλεγα. «Ξέρεις? Τελικά είχες δίκιο!» Χαμογελούσε, κουνούσε το κεφάλι και συμπεριφερόταν λες και είχα εγώ δικιο! Ξανανοιγαμε την συζήτηση για να καταλήξουμε σε μια αποφαση! Τελικά τον έπειθα για τα δικά μου και αυτός για τα δικά του! Ακολουθούσα τις συμβουλές του και αυτός συμμεριζόταν το πάθος μου και τα όνειρα μου!
Με εκπαίδευσε να επιχειρηματολογώ, να διεκδικώ,να σκέφτομαι λογικά, να στέκομαι στα πόδια μου και να μην περιμένω απο κανένα!
Μόνη μου όλα τα κάνω, απο πείσμα, απο ξεροκεφαλιά, απο σεβασμό στην γνώση του, δεν ξερω για ποιον ακριβώς λόγο!
Δεν τα καταφερε! «Έφυγε» μετά απο 3 μέρες! Τότε φύγαμε κι εμείς, απο το νοσοκομείο!
Έφυγες για το μεγάλο ταξίδι κιεγώ πίσω στο ταξίδι της ζωής!
Με προίκισες τόσο καλα με τις γνώσεις σου, για το δικό μου ταξίδι, που μακάρι να γνώριζα να σου πω κι εγώ 2 λόγια για το δικό σου!
Πάντα έλεγες ότι σου έμοιαζα σε διάφορα πράγματα και η γιαγιά γελούσε. Πριν λίγο καιρό μου το είπε η ίδια, με κοίταξε και ήταν λες και κοίταξε εσένα!
Δεν ξέρω αν σου μοιάζω, ξέρω πως σε έχω αφομοιώσει!
Μου έλειπες περισσότερο στις δύσκολες μου στιγμές! Μου λείψαν οι συζητήσεις μας, να νιώσω σιγουριά πως τα χειρίζομαι όλα σωστά! Έμαθα να σκέφτομαι τι θα ήθελες και πως θα ήθελες να χειριστώ κάτι και αυτό με βοηθά πολύ! Τώρα νιώθω πιο σίγουρη για τον εαυτό μου και πιο δυνατή!
Για όλα αυτά θέλω να σου πω σ’ ευχαριστώ!
Ότι σ’ αγαπώ δεν το λέω... το ξέρεις!
kalo tou taksidi...
ΑπάντησηΔιαγραφή